Artykuł koncentruje się na opublikowanym w 1836 r. utworze Noce florenckie autorstwa dziewiętnastowiecznego pisarza Heinricha Heinego (1799-1856), by zinterpretować jako formę refleksji autora nad sztuką taneczną, której ówczesnym wzorcem był balet. Artykuł konfrontuje zawarte w utworze opisy tańca z istotnymi z punktu widzenia ówczesnej sztuki baletowej traktatami, by ukazać, w jaki sposób Heine kreując postać tancerki Laurencji rozważa alternatywny wobec dominującego model sztuki tanecznej. Stworzona przez pisarza opowieść domaga się, by istotnym walorem sztuki, osiąganym nawet za cenę brzydoty, była prawda. Takie pojmowanie tańca staje się bliskie teoretykom tańca dopiero pod koniec XIX w. gdy zaczynają protestować przeciw skostnieniu baletowych form i domagają się zaakceptowania na scenie ruchów odzwierciedlających indywidualny potencjał ekspresji ciała ludzkiego. Można zatem uznać Noce florenckie za tekst literacki antycypujący przyszłe fazy rozwoju techniki tanecznej.

This article focuses on Heinrich Heine’s 1836 story “Florentine Nights,” interpreted as a reflection on the art of dance, particularly in relation to the dominant form of the time – the ballet. By juxtaposing Heine’s descriptions of dance with contemporary ballet treatises, the article examines how the author, through the character of the dancer Laurence, envisions an alternative model for dance. Heine’s narrative argues that the essential quality of art, even at the cost of aesthetics, is truth. This conception of dance aligns with the views of late 19th-century dance theorists who rebelled against the rigidity of ballet and advocated for the acceptance of movements that reflected the individual expressive potential of the human body. Consequently, “Florentine Nights” can be seen as a literary text that anticipates future developments in dance technique.