Celem artykułu jest próba zrekonstruowania prehistorii wiersza Tadeusza Różewicza biedny poeta Stachura (2003), którego tematem jest spotkanie obu poetów w bliżej nieokreślonej przeszłości. Rozproszone pre-teksty, dokumenty-zwiastuny, które poprzedzają właściwy proces twórczy, prowadzą badacza do domu pracy twórczej w Krynicy, gdzie zimą 1973 roku (zatem trzydzieści lat wcześniej) mogło dojść do realnego spotkania. Różewicz i Stachura stanowią uosobienia dwóch różnych przejść pokoleniowych, dwóch odmiennych praktyk pisarskich i poetyk, niemniej autor Wszystko jest poezja, wychodząc z całkiem innych doświadczeń, docierał do formuł bliskich autorowi Nic w płaszczu Prospera na zasadzie kontrastu i sobowtórowego dopełnienia. Jest to powracająca w twórczości Różewicza figura konfrontacji z „drugim”, który uobecnia się w pamięci, we śnie, w fantazmacie.
