Artykuł stanowi próbę zaprezentowania dwóch antyutopijnych powieści powstałych w latach dwudziestych XX wieku: My Jewgienija Zamiatina (1920) i Mirandy Antoniego Langego (1924). Autor przedstawia w nim genezę obu tekstów, a także wskazuje kulturowe, artystyczne i ideowe płaszczyzny ich odczytania. Omawia recepcję My i Mirandy oraz stan badań nad twórczością antyutopijną Zamiatina i Langego. Stara się ująć obie powieści w kontekście rozwoju gatunku. Ponadto ukazuje My Zamiatina i Mirandę Langego jako wypowiedzi o charakterze historiozoficznym, uwikłane często w dyskusje z dominującymi prądami artystycznymi i estetycznymi.
