Sonety krymskie Adama Mickiewicza (1826) wielokrotnie były interpretowane z pespektywy studiów postkolonialnych. W ujęciu badaczy (Roman Koropeckyj, Dariusz Skórczewski, Danuta Zawadzka, Magdalena Siwiec) cykl całościowo wpisuje się w rosyjski dyskurs kolonialny. Artykuł rekonstruuje imperialny logos wytwarzania wiedzy o Krymie w latach 1783–1825 i na przykładzie jednego sonetu (Widoku gór ze stepów Kozłowa) pokazuje, w jaki sposób Mickiewiczowi udaje się go pominąć. Analiza poetologiczna, somatyczna i intertekstualna wiersza ujawniają – wpisane w tekst – strategie konfrontacji z dyskursem władzy. Głos autorskiego l’énonciateur-scripteur został odczytany jako phonen – ponadprawny detonator narzuconego logosu, sposób protestu unieważniający uwarunkowania prawne, formę buntu przeciwko zastanemu porządkowi – znosząca na poziomie języka podporządkowujące dyskursywne reguły władzy.
