Sonety krymskie Adama Mickiewicza (1826) wielokrotnie były interpretowane z pespektywy studiów postkolonialnych. W ujęciu badaczy (Roman Koropeckyj, Dariusz Skórczewski, Danuta Zawadzka, Magdalena Siwiec) cykl całościowo wpisuje się w rosyjski dyskurs kolonialny. Artykuł rekonstruuje imperialny logos wytwarzania wiedzy o Krymie w latach 1783–1825 i na przykładzie jednego sonetu (Widoku gór ze stepów Kozłowa) pokazuje, w jaki sposób Mickiewiczowi udaje się go pominąć. Analiza poetologiczna, somatyczna i intertekstualna wiersza ujawniają – wpisane w tekst – strategie konfrontacji z dyskursem władzy. Głos autorskiego l’énonciateur-scripteur został odczytany jako phonen – ponadprawny detonator narzuconego logosu, sposób protestu unieważniający uwarunkowania prawne, formę buntu przeciwko zastanemu porządkowi – znosząca na poziomie języka podporządkowujące dyskursywne reguły władzy.

Adam Mickiewicz’s Crimean Sonnets (1826) have repeatedly been interpreted through the lens of postcolonial studies, with several researchers (Roman Koropeckyj, Dariusz Skórczewski, Danuta Zawadzka, Magdalena Siwiec) arguing that the cycle is deeply embedded in Russia’s colonial discourse. This article reconstructs the imperial logos connected with the production of knowledge about Crimea in the years from 1783 to 1825, taking the example of one sonnet (View of the Mountains from the Kozlov Steppes) to illustrate how Mickiewicz manages to evade it. A poetological, somatic and intertextual analysis of the poem reveals the strategies to confront the discourse of power that are contained in the text. The voice of the author’s l’énonciateur-scripteur has been read as a phonen: a supra-legal detonator of imposed logos, a means of protest that overrules legal conditions, a form of rebellion against the established order. Mickiewicz’s phonen subjugates herself discursive rules of colonial authority. The language of the Sonnets liberates itself from the domination of Russian logos.