Autor przedstawia Ośrodek Badań Prasoznawczych w Krakowie jako fenomen, czyli „rzadkie i zadziwiające zjawisko”. Takie też były same okoliczności jego powstania w PRL w roku 1956. Niewielkiej grupie młodych ludzi umożliwiono założenie placówki badawczej w ramach wielkiego wydawnictwa prasowego. Ci okazali się na tyle mądrzy i skromni, że zaprosili do współpracy w badaniach komunikowania masowego wybitnych i znanych uniwersyteckich socjologów, psychologów, językoznawców, ekonomistów, historyków, prawników. Po trzech dekadach mała prowincjonalna placówka stała się instytutem badawczym o zasięgu narodowym, rozpoznawalnym w skali globalnej wśród badaczy mediów masowych i publicznego komunikowania. Istotnymi publikacjami wzbogacił niemal w każdym zakresie wiedzę o periodycznym komunikowaniu masowym, a w szczególności o: dziejach prasy (reedycja pierwszej polskiej gazety z XVII w.), społecznych i psychologicznych czynnikach odbioru mediów (opartą na sondażach opinii), treściach periodycznych mediów masowych (opartą na systematycznych analizach zawartości), języku prasy (pierwszy polski słownik frekwencyjny języka w gazetach i opis języka propagandy lat 70.), prawie prasowym (tom „Prawo o prasie”), ekonomice mediów periodycznych („Prasa jako towar i przedsiębiorstwo”), a przede wszystkim rozbudował bibliografi ę i dokumentację (m.in. „World Directory of Mass Communication Researchers”). W latach 1974–1990 OBP w Krakowie funkcjonował też jako CECOM, czyli środkowoeuropejskie ogniwo COMNET-u, światowej sieci dokumentacyjnej UNESCO.
