Tomasz Kozłowski

The paper presents the links between the different fields of art: painting, music, sculpture and architecture. The great influence of expressionist sculpture on architecture is emphasized. Modern buildings often look like built monuments. Architects like Zaha Hadid and Frank Ghery can distance themselves from their predecessors, but it seems to be evident that they unintentionally continue what was ‘born’ in the early twentieth century.

The contemporary world is full of coexisting different architectural forms whose creation included a game with the viewer/observer among their objectives. The Dutch art historian Johan Huizinga points out that play constitutes the basis for all human activities. The playing, the game becomes an indispensable element of contemporary art, it is an expression of the viewer’s intelligence and the creator’s perversity, together with construction, it creates a new poetics of architecture which is sometimes difficult to comprehend.

The play of solids in a single-family house

The world of architecture is changing, it is quite obvious. Once so necessary as a sine qua non condition for the existence of a work of art, beauty has died. Function, which has been building the shape of architecture for decades, is a rather trivial pre­text today. The composition necessary to create art has been killed by avant-garde art. The art of decomposition has pushed its way into the world of architecture. The single-family house we have become accustomed to is also changing its shape. The spirit of expressionism invades residential architecture. Design science has to follow a new, not entirely known path.

Keywords: architecture, teaching, composition, student works, house

Świat architektury zmienia się, jest to dość oczywiste. Piękno tak potrzebne kiedyś jako warunek sine qua non istnienia działa sztuki umarło. Funkcja budująca przez ostatnie dekady kształt architektury jest dziś raczej błahym pretekstem. Kompozycja niezbędna w tworzeniu sztuki została zabita przez sztukę awangardową. Sztuka dekompozycji wdarła się natarczywie w świat architektury. Dom jednorodzinny, do którego się przyzwyczailiśmy także zmianie swój kształt. Duch ekspresjonizmu wdziera się do architektury mieszkaniowej. Nauka projektowania musi podążyć nową, nie do końca znaną drogą.

This article presents the story of the construction of the House of Stone – Steinhaus designed by Günther Domenig. This rather little building became an icon of twentieth century architecture. Its revolutionary shape influenced next generations of architects and contributed to the development of new trends in contemporary architecture.

Blackmail or politics? The internment of Lech Walesa

Tekst przedstawia opis dzisiejszej architektury mieszkaniowej, jej dążenia ku abstrakcji i oderwanie od kanonów modernistów z kręgu CIAM-u. Współczesność zapomina powoli o nadrzędności funkcji nad formą. Projektanci mają wreszcie szansę na swobodne kształtowanie brył budynków niezależnie od ich przeznaczenia. Jak się wydaje, wiodącą metodą tworzenia nowej architektury staje się rozbicie formy. Wyrosło ono z architektury ekspresjonizmu początku XX wieku, a utrwaliło się podczas trwania dekonstruktywizmu z końca XX wieku. Takie „nowe” tworzenie architektury niesie możliwość dołączenia się jej wreszcie do grona sztuk bezinteresownych i, co najważniejsze, daje szansę na powtórne stanie się sztuką.

The paper presents the influence of Expressionist ideas from the beginning of the twentieth century on contemporary architecture and its new trends. The contemporary trend of decomposition in architecture seems to be a continuation of the dreams of past creators. The works of Zaha Hadid, Coop Himmelb(l) and Lebbeus Woods could have been created in the same form 100 years ago.