Refleksja pedagogiczna przez całe wieki była i nadal jest (implicite lub explicite) pochodną poglądów filozoficznych. Każda epoka wypracowywała specyficzne dla swojego czasu ujęcie istoty wychowania, będące „pochodną” ogólnego ducha filozofii danego czasu. Także personalizm odcisnął niejako swoje piętno na wychowaniu. Podstawowym wyznacznikiem personalizmu jest twierdzenie, że człowiek jest najpierw osobą, zanim przypisze się mu określone cechy bądź właściwości. Cechy charakterystyczne dla pedagogiki uprawianej w nurcie personalistycznym to zatem przede wszystkim promowanie świata osobowego oraz uzdalnianie podmiotu do procesu personalizowania świata.
Dla potrzeb niniejszego opracowania został zaadaptowany trójpodział filozofii wychowania, obejmujący antropologię, epistemologię i aksjologię wychowania. Intencją autora było przedstawienie antropologicznych, epistemologicznych i aksjologicznych założeń w pedagogice nurtu personalistycznego. W świetle wyników badań uprawnione wydaje się twierdzenie, że wychowanie personalistyczne bazuje na antropologii przedstawiającej człowieka jako osobę, epistemologii opartej na realizmie poznawczym oraz aksjologii dowartościowującej godność osobową i wszelkie wartości osobowe, takie jak prawda, dobro, piękno, życie, wolność, miłość.
