Siegfried Kracauer
Przegląd Kulturoznawczy, Numer 2 (10) , 2011, s. 49 - 63
https://doi.org/10.4467/20843860PK.12.004.0363FRAGMENT
Synowie François Fratelliniego w paryskim Cyrku d’Hiver. Występ można nazwać historycznym, bo nie ma już więcej pierrotów. Zostały wyciągnięte z minionego stulecia, trzy zaginione czerwone kostiumy. Poprute i nieużywane wędrują w takt niespiesznej muzyki, wtedy nie spieszono się tak. Wędrują zawsze w pludrach, ramiona unoszą wysoko i opuszczają, zawsze do tej samej muzyki. Przemęczeni wędrowcy wypadają więc ze swoich przegubów. Bez drgnienia powiek cała trójka daje się powiesić na niewidzialnych drutach; paleontologiczne widowisko z ich białych policzków, na których leżą półokręgi rzęs; naturalne linie byłyby zbyt pomarszczone. Czerwone usteczka na wpół otwarte, nie porusza ich żaden oddech, pozostał leżący na nich uśmiech.
Szykuje się przemiana. Nie tak jednak, jakby pierrotom przyszło na myśl, by poruszać się jak prawdziwi dorośli ludzie, którzy przepełnieni są znaczeniami i gestykulują okazale i okrągło. Można jednak zbudować figury, nadzwyczaj dokładne figury, jak się rozumie, które nigdzie nie wplątują się w życie. Decyzja jest śmiała, milimetr za daleko i rachuba zawodzi