Piotr Styrkowiec
Rocznik Kognitywistyczny, Tom 2, 2008, s. 77-84
Ludzkie oko jest tak skonstruowane, że tylko określona część powierzchni zdolnej do odbioru bodźców świetlnych (siatkówka) zapewnia dokładne, ostre widzenie. Tą określoną częścią jest dołek środkowy, czyli zagłębienie w centrum plamki żółtej. Gdy człowiek koncentruje wzrok na jakimś obiekcie, obraz tego przedmiotu rzutowany jest na dołek środkowy [Bochenek, Reicher 2004]. W związku z tym, że najostrzejsze widzenie związane jest tylko z częścią obszaru odbierającego bodźce wzrokowe, analiza informacji z pola wzrokowego wymaga istnienia mechanizmu pozwalającego na zmianę położenia punktu koncentracji wzroku w stosunku do obserwowanych obiektów. Mechanizmami tymi są ruchy gałek ocznych, które umożliwiają przenoszenie punktu fiksacji wzroku.