Piotr Kosiorek

Po dojściu do władzy w Turcji Partii Sprawiedliwości i Rozwoju (tur. Adalet ve Kalkınma Partisi, AKP) w 2002 r. nastąpiło przemodelowanie tureckiej polityki zagranicznej. Od tego czasu można zaobserwować także pogłębianie relacji turecko‑palestyńskich. Zmiana ta jest związana z nową doktryną wyznaczającą kierunki aktywności zewnętrznej, a także z uwarunkowaniami polityki regionalnej Ankary, która rywalizuje z innymi graczami o rolę mocarstwa regionalnego. Wpływ na intensywność działań względem Palestyny mają również napięcia między Turcją a Izraelem, które cechuje różna intensywność. Pomimo przywrócenia relacji dyplomatycznych między dwoma państwami w 2016 r., Republika nie zrezygnowała z propalestyńskiej postawy. Celem niniejszego artykułu jest przeanalizowanie relacji turecko‑palestyńskich pod kątem głównych zasad determinujących aktywność zewnętrzną Ankary. Z uwagi na nieproporcjonalność podmiotową należy zauważyć, że to Turcja z pozycji gracza regionalnego podejmuje kroki względem Palestyny. Obszary te dotyczą takich kwestii jak: pomoc humanitarna, dziedzictwo kulturowe, tożsamość i więzi historyczne czy wymiana handlowa. W relacjach z Palestyną Turcja wykorzystuje swoje instytucjonalne narzędzia soft power, co służy także celom strategicznym państwa. W pierwszej części pracy zostały przedstawione główne zasady i mechanizmy tureckiej polityki zagranicznej, a także wyznaczające ją kierunki aktywności. Stanowią one podstawę do omówienia charakteru relacji politycznych między dwiema stronami oraz przeanalizowania relacji gospodarczych, pomocy humanitarnej i współpracy w dziedzinie kultury.

Turkish‑Palestinian relations – continuity or change?

After the Justice and Development Party (Turkish Adalet ve Kalkınma Partisi, AKP) came to power in Turkey in 2002, Turkish external activity was remodeled. Since then, the deepening of Turkish‑Palestinian relations could also be observed. This change is related to the new doctrine of foreign policy as well as to the conditions of Ankara’s regional policy, which competes with other players for the role of a regional power. The intensity of actions towards Palestine is also influenced by tensions between Turkey and Israel, which are characterized by varying intensity. Despite the restoration of diplomatic relations between the two countries in 2016, the Republic has not abandoned its pro‑Palestinian stance. The purpose of this text is to analyze Turkish‑Palestinian relations in terms of the main principles determining Ankara’s external activity. Due to subjective disproportionality, it should be noted that Turkey, from the position of a regional player, is taking steps towards Palestine, which has lots of limitations when it comes to political steps. The areas of activity betwen Turkey and Palestine concerns issues such as humanitarian aid, cultural heritage, identity and historical ties, and trade. In its relations with Palestine, Ankara uses institutional soft power tools, which may also serve Turkish strategic aims. In the first part of the article, the main principles and mechanisms of Ankara’s foreign policy was presented together with the strategy that determines the directions of external activity. These principles are the basis for discussing the nature of political relations between the two sides as well as for analyzing economic relations, humanitarian aid and cooperation in the field of culture.

Osadnictwo żydowskie jest jednym z najważniejszych elementów wieloletnich sprzeczności między Izraelem i Palestyną. Ponadto problematyczny pozostaje tutaj status prawny osiedli. Wciąż trwa dyskusja nad tym, czy kolonie założone na Zachodnim Brzegu Jordanu są legalne, czy wręcz przeciwnie. Celem niniejszego tekstu będzie zbadanie znaczenia osadnictwa żydowskiego w kontekście konfliktu izraelsko-palestyńskiego oraz próba odpowiedzi na pytanie, jak wysoko w hierarchii priorytetów państwa sytuuje się osadnictwo żydowskie. W treści tego artykułu poruszane są takie kwestie jak mur bezpieczeństwa wraz z jego funkcjami i konsekwencjami dla Palestyńczyków, kwestia administracji Zachodniego Brzegu Jordanu oraz studium przypadku opisujące przykład Kfar Etzion i Sheikh Jarrah.

Jewish settlements in the context of the Israeli – Palestinian conflict

Jewish settlement is one of the most important elements of the long – term contradictions between Israel and Palestine. Moreover, the legal status of the outposts is problematical. The main objective of this text is analysis the significance of Jewish settlement in the context of the Israeli – Palestinian conflict and to try to answer the question how high in the hierarchy of the State of Israel priorities is the Jewish settlement. In a content of this article there such matters as security wall with its functions and consequences for Palestinians in the context of Jewish settlements, issue of an administration of the West Bank and the case study describes example of the Kfar Etzion and Sheikh Jarrah.

Imigranci z byłych republik radzieckich przyjeżdżali do Izraela w różnych okolicznościach, motywowani czynnikami natury politycznej, ekonomicznej, społecznej oraz kwestiami bezpieczeństwa. Ich największa liczba przybywała do państwa żydowskiego w ramach fali migracyjnej lat 70. XX w., oraz przede wszystkim „wielkiej rosyjskiej aliji” lat 90. tegoż wieku. Kolejna liczna grupa wyemigrowała w latach 2000-2009 oraz 2014-2019. Wzrasta także liczba osób pochodzenia żydowskiego przybywających do Izraela w związku z otwartą agresją rosyjską na Ukrainę. Wychodźcy z byłych republik radzieckich to kolejny komponent izraelskiej wielokulturowości. Wśród rosyjskojęzycznych przybyszy dość nietypową zbiorowością są oligarchowie, biznesmeni oraz miliarderzy, którzy również oddziałują na życie społeczno-polityczne kraju, szczególnie w sferze instytucjonalnej. Warta odnotowania jest także występująca obecnie tendencja łączenia elementów radzieckich i żydowskich w sferze polityki historycznej oraz uzupełnianie izraelskiej historiografii okresu II wojny światowej o wątki związane z ZSRR. Celem niniejszego artykułu jest analiza roli i znaczenia społeczności rosyjskojęzycznych Żydów w Izraelu. Tekst stanowi próbę odpowiedzi na pytanie, w jakim stopniu i na jakich płaszczyznach można mówić o unifikacji dwóch zbiorowości – miejscowej izraelskiej oraz imigranckiej.

The situation, role and relevance of immigrants from former USSR in Israel – between Soviet and Jewish identity

Immigrants from the former Soviet Union came to Israel under various circumstances motivated by political, economic, social and security factors. Their greatest number came to the Jewish State in migration wave of the 1970s and, above all, the „great Russian Aliyah” of the 1990s. Next numerous groups emigrated in 2000-2009 and 2014-2019. Also the number of Ukrainian Jews coming to Israel increasing due to the open Russian aggression in Ukraine. Expatriots from the former Soviet republics are another component of Israeli multiculturalism. A peculiar community among the Russian-speaking newcomers are the post-Soviet oligarchs, businessmen and billionaires, who have an influence on the socio-political life of the country, especially in the institutional sphere. Worth noting thing is the current tendency to combine Soviet and Jewish elements in the field of historical policy and to supplementing the Israeli historiography of the Second World War with Soviet components. The main objective of this article will be to analyze the role and importance of the Russian-speaking Jewish community in Israel. The text will be an attempt to answer the question to what extent and on what spheres the merge of two communities – local Israeli and immigrant can be observed.