Niniejszy artykuł wskazuje na możliwy wpływ buddyzmu, a w szczególności jego tantrycznej tradycji, na tybetańskie rytuały pogrzebowe, koncentrując się przede wszystkim na praktyce podniebnych pochówków. W naukach buddyzmu śmierć ujmowana jest jako integralna część istnienia i wraz z koncepcją odczuwanego w stosunku do wszystkich czujących istot, aktywnego współczucia oraz postrzeganiem wszelkich zjawisk jako przejawów pustki (śūnyatā), w znacznym stopniu ukształtowały tybetańską kulturę. W ostatnich latach zauważalna jest większa otwartość społeczeństwa na dyskusję dotyczącą tematu śmierci, dlatego celem niniejszej analizy jest dostarczenie głębszego zrozumienia aspektów filozoficznych i duchowych mających wpływ na ten starożytny, niemniej jednak wciąż stosunkowo nieznany rytuał. Poprzez zgłębianie praktyk religijnych i kulturowych pragnę wyjaśniać wzajemne powiązania filozofii religijnej, rytuałów oraz ich wpływu na percepcję społeczną, szczególnie w odniesieniu do tak uniwersalnego doświadczenia, jakim jest śmierć. Ponadto moim celem jest szczegółowe wyjaśnienie idei leżących u podstaw rytuału, który z powodu braku zrozumienia jest często błędnie postrzegany jako barbarzyński zwyczaj ludów zamieszkujących Azję Środkową. Usiłuję wykazać, jak wpływ myśli buddyjskiej mógł przekształcić ceremonie pogrzebowe zakorzenione w starożytnych rodzimych tradycjach Wyżyny Tybetańskiej, łagodząc w ten sposób jedno z najgłębiej zakorzenionych kulturowych tabu – szeroko rozumiane tabu śmierci.
