Michał Żmuda

Celem artykułu jest analiza problematyki związanej z opisami miasta w dyskursie polskiego hip-hopu. Omówione zostały w szczególności teksty utworów polskich artystów, zbadano je w kontekście całej subkultury hip-hopu. Praca została podzielona na trzy główne części analityczne. Pierwsza z nich przedstawia, jak raperzy „czytają” miasto. Analizowane utwory traktują bowiem tkankę miejską jako strukturę, która wyraża głęboko ukrytą treść.
W kolejnym rozdziale omówione zostają sposoby prezentacji miasta, które okazują się być tzw. „pasażami tekstowymi” - tekstami, których poetyka jest nieciągła i stara się uchwycić dynamikę zmieniającej się przestrzeni. W ostatniej części poruszony zostaje temat „osiedla” rozumianego jako przestrzeń centralna, wyznaczając podwaliny ontologiczne hip-hopu. Praca wskazuje na wyjątkową spójność różnorodnych tekstów, które powstały w obrębie jednej subkultury; jednocześnie może stanowić punkt wyjścia do dalszych badań nad prezentowaną problematyką.

Artykuł podejmuje problematykę tekstów piosenek subkultury hip-hopu w kontekście ich kontestacyjnego charakteru. Autor dokonuje przeglądu historycznych źródeł hip-hopu i zauważa, że jest to subkultura, która wyrosła z kulturowych tradycji kontestacji. Staje się to punktem wyjścia do wpisania hip-hopu w szerszy aspekt kulturowy. Analiza wybranych przykładów ujawnia, w jaki sposób subkultura kreuje wizerunek i pojęcie władzy. Autor dostrzega, że hip-hopowy podmiot definiuje społeczną rzeczywistość jako genezę zniewolenia. Poprzez analizę tekstowych autokreacji raperów ukazane zostaje, że jedyna możliwość na wyzwolenie jest zarezerwowana dla subkultury hip-hopu. Okazuje się ona więc skonstruowana wokół dychotomii, czego przykładem jest wyrazisty podział na „swoich” i „obcych”. Autor zauważa, że piosenki hip-hopowe, poprzez wykorzystanie języka propagandy i wojenne stylizacje, zapowiadają i walczą o całkowite przekształcenie systemu władzy