Michał Kózka
Konteksty Kultury, Tom 19 zeszyt 2, 2022, s. 277 - 293
https://doi.org/10.4467/23531991KK.22.021.16255Celem niniejszego artykułu jest próba szczegółowej analizy oraz interpretacji dwóch poematów: Obłok w spodniach (1915) oraz Pełnym głosem (1930). Pierwszy za pomocą rozbudowanej metafory zapowiada konieczność redefinicji polityczno-społecznej rzeczywistości, drugi natomiast rozlicza sowieckie realia. W lirycznych (postfuturystycznych) próbach poety często doszukać się można żywej apologii idei budowanego systemu: poparcia ruchów rewolucyjnych, propozycji stworzenia ogólnodostępnej, ogólnozrozumiałej sztuki dla mas. W dużo późniejszym poemacie z lat trzydziestych Majakowski raz po raz, nierzadko w bezpośrednich odniesieniach, wyraża bunt, mający – jego zdaniem – swoją przyczynę w niezrozumieniu jego twórczości, jak również niedoskonałości realizacji politycznych założeń przez innych twórców. Te kwestie autor Pluskwy niejednokrotnie prezentuje w formie gorzkiej ironii, specyficznej jemu tylko stylistyki, a także w obrazowaniu. Na podstawie zarówno szkiców badaczy literatury XX wieku, jak i biografii radzieckiego poety studium przekrojowo analizuje rozmaite wątki oraz ich realizację w wybranej twórczości Władimira Majakowskiego.