Marcin Pielużek

Głównym celem artykułu jest próba rekonstrukcji polskiego medialnego ekosystemu skrajnej prawicy funkcjonującego w internecie. Punktem wyjścia było 15 stron internetowych najbardziej rozpoznawalnych polskich organizacji skrajnie prawicowych, które za pomocą narzędzia Hyphe poddano indeksacji, by zidentyfikować kolejne strony o tym samym profilu ideologicznym. W ten sposób znaleziono 312 stron, które następnie z wykorzystaniem metod i narzędzi do analizy sieci społecznych poddano dalszym analizom w poszukiwaniu odpowiedzi na następujące pytania badawcze: 1) jak gęsta jest sieć połączeń między poszczególnymi stronami; 2) jaka jest różnorodność i dominująca orientacja ideologiczna skrajnie prawicowego internetu; 3) jakie typy stron wykorzystywane są do dystrybucji skrajnie prawicowych treści? Wyniki badań wykazały, że skrajnie prawicowe strony internetowe są dość słabo usieciowione, jednak istnieje kilka serwisów pełniących funkcję liderów opinii kluczowych dla poszczególnych grup oraz dystrybutorów treści łączących różne środowiska. Jednocześnie mimo różnorodności ideologicznej dwa środowiska – radykalnych nacjonalistów i autonomicznych nacjonalistów są kluczowe w rekonstruowanym ekosystemie medialnym. O ile to różnego rodzaju serwisy odgrywające role serwisów medialnych pozostają ważne dla każdego ze środowisk, to jednocześnie każde środowisko wykorzystuje różne typy stron w nieco odmienny sposób.

Głównym celem artykułu jest próba charakterystyki nowego zjawiska obecnego na skrajnie prawicowej scenie politycznej, jakim jest subkultura polityczna Autonomicznych Nacjonalistów. Powstałe w pierwszej dekadzie XXI w. grupy cechuje z jednej strony subkulturowa forma organizacyjna, wzorowana na anarchistycznych bojówkach Antifa, z drugiej stanowią one egzemplifikację typowej dla postmodernizmu „płynnej ideologii”, w ramach której łączone są typowe dla skrajnej prawicy postulaty z nową formułą internacjonalistycznego, „nieszowinistycznego” nacjonalizmu i lewicową optyką. Artykuł składa się z dwóch części. W pierwszej zaprezentowano optykę zewnątrzsystemową, w której podjęto próbę opisania tego środowiska i ulokowania go w nacjonalistycznym spektrum ideologicznym w oparciu o dostępne źródła naukowe. Druga część stanowi próbę uchwycenia autodefiniowania się polskich Autonomicznych Nacjonalistów w swoich mediach oraz identyfikacji kluczowych dla tego środowiska wartości. W tej części wykorzystano ilościowo-jakościowe analizy reali­zowane z wykorzystaniem narzędzi i technik lingwistyki korpusowej. Jako materiał badawczy zostały wybrane teksty ideologiczne opublikowane na stronie Autonom.pl pełniącej funkcję głównej tuby propagandowej tych środowisk. Artykuł stanowi wkład w badania mediów grup subkulturowych i funkcjonujących na peryferiach systemu politycznego.

Główny cel artykułu to zaprezentowanie i weryfikacja podejścia badawczego, możliwego do zaimplementowania w badaniach street artu na gruncie nauki o komunikacji społecznej i mediach. Dzięki skoncentrowaniu się w trakcie analiz na czterech wymiarach: przestrzeni (gdzie), temporalności (kiedy), reprezentacji (kto) i przekazie (co), możliwe jest pozyskanie kompleksowej wiedzy na temat kluczowych aktorów, propagowanych idei, postulatów i wartości, nakreślenia głównych linii podziału, punktów zapalnych, punktów odniesienia, ikon i postaci symbolicznych. Sztukę uliczną traktujemy tu jako formę społeczno-politycznego komentarza na poziomie lokalnym, przestrzeń miejską jako kanał, a poszczególne przejawy street artu medium komunikacji. Użyteczność propozycji metodologicznej zostanie zweryfikowana na bazie korpusu 195 zdjęć przedstawiających różnorodne formy sztuki ulicznej tworzonej w trakcie protestów w Chile zrobionych przez autorów w grudniu 2019 roku.