W przypadku Władysława Sebyły wypowiedzi o pisaniu dotyczą nie tylko samego procesu twórczego, ale również wszystkiego, co ów proces otacza: czasu (jego życia i jego epoki), przestrzeni (warszawskiej, cyganeryjnej, rodzinnej, a wreszcie – militarnej i obozowej), finansów (zaległości redaktora naczelnego „Kwadrygi” w spłacaniu ministerialnych subsydiów oraz pierwszych pieniędzy zarabionych na literaturze w radiowym Kwadransie Poetyckim). Poznając warunki twórczej pracy Sebyły, otrzymujemy zatem mało romantyczny obraz tego, jak to wygląda od kuchni – więcej tu walki i mozołu niż szału i natchnienia. A jednak – w tym wszystkim – jest również „chłopiec zgubiony w czasie”, jest Dialog w ciemności. Moj artykuł skupia się na poszukiwaniu granic pomiędzy kreacją, manifestem i wyznaniem w dialogach chłopca z Obrazów myśli z żywiołem własnej twórczości.
