Czasopismo Mecuda („Centralne forum Światowego Betaru”) było wydawane w Paryżu i Warszawie, a następnie w Londynie i Warszawie. Między grudniem 1935 r. a czerwcem 1938 r. ukazało się 10 numerów tego periodyku. Redaktorem naczelnym był Ajzik Remba (1907-1969), a zastępcą Jaakow Simcha Peker (1906-1979). W Mecudzie publikowali m.in. Zeew Żabotyński, Menachem Begin i Josef Klausner. Celem badania jest zrozumienie, jakie dyskursy (propaganda partyjna) dominowały we wspomnianym czasopiśmie. Pominięto beletrystykę i poezję na rzecz publicystyki. Korpus wybranych tekstów zbadano za pomocą metody analizy dyskursu. Sformułowano następujące pytania pomocnicze: 1) Kto był uważany za głównego przeciwnika (z kim głównie polemizowano i w kogo była wymierzona w głównej mierze propaganda)? 2) Przed jakimi zarzutami – i w jaki sposób – się broniono? Postawiono hipotezę, że głównym obiektem ataków była lewica żydowska w Palestynie i diasporze, a odpierane były głównie zarzuty o faszyzm (często wysuwane przez oponentów Betaru). O ile druga część hipotezy w zupełności się potwierdziła, o tyle pierwsza musiała zostać częściowo zweryfikowana, bowiem walczono głównie z lewicą syjonistyczną w Palestynie, w mniejszym stopniu z Arabami i pacyfistycznym środowiskiem Brit Szalom, a o przeciwnikach w diasporze (takich jak Bund) właściwie nie wspominano. Prowadzi to do szerszego spostrzeżenia o głębokim osadzeniu Mecudy w kontekście Erec Israel, które sprawia, że czytelnik odnosi wrażenie, iż ma do czynienia z czasopismem wydawanym gdzieś w Mandacie Palestyny, a nie w Europie. Do tej pory badacze niewiele uwagi poświęcali omawianemu tu periodykowi, wspominając o nim tylko w kilku zdaniach lub stosując go jako źródło do dziejów rewizjonizmu.