Artykuł koncentruje się na relacji złożonej przez Liebę Tiefenbrun w Tarnowie w maju 1945 roku (Archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego – Zespół „Relacje” 301/1182). Dwudziestopięcioletnia kobieta zrelacjonowała swoje przeżycia z obozów w Płaszowie, Auschwitz, Stutthof i Praust. Jeden z przywołanych epizodów zdecydowanie wyróżnia się nie tylko na tle całości jej świadectwa, lecz również w odniesieniu do dominującej narracji o kobiecym doświadczeniu obozowym. Lieba Tiefenbrun opowiada o przemocy seksualnej wobec więźniarek Płaszowa. W jej relacji zastanawiające jest nie tylko pojawienie się wątku obłożonego silnym tabu, lecz także sposób, w jaki jest on podejmowany. Tiefenbrun przywołuje bowiem obsceniczny, wulgarny język więźniów i więźniarek. Jej relacja, przedstawiająca doświadczenia kobiet z Płaszowa, uświadamia, jak bardzo myślenie o przeżyciach obozowych zdominowane jest przez wiedzę i pamięć o KL Auschwitz-Birkenau. Skłania do tego, by raz jeszcze przejrzeć archiwa, tym razem pod kątem pomijanych w oficjalnym dyskursie wątków opowieści o kobiecym doświadczeniu obozowym.