Justyna Budzik

Szkic poświęcony jest twórczości Andrzeja Buszy, jednego z członków londyńskiej grupy „Kontynenty”. Jego polskojęzyczna poezja z lat sześćdziesiątych ubiegłego stulecia oraz ta, która powstała w Kanadzie, przedstawiona została w kontekście złożonego doświadczenia emigracyjnego poety. Szczególną uwagę poświęciłam problematyce zadomowienia i wyobcowania twórcy żyjącego z dala od ojczyzny urodzenia. Istotne miejsce zajmują tu przemyślenia dotyczące przestrzeni fizycznej i symbolicznej, w której Busza próbuje się zadomowić. Towarzyszą im dywagacje na temat czasu i cykliczności zdarzeń wypełniających ludzką egzystencję. Poruszając się w przestrzeni znaków i symboli, poeta pragnie zrozumieć istotę bytu, a także znaleźć swoje miejsce w świecie. Palimpsestowy i intertekstualny charakter tej liryki pozwala na odniesienia do różnych dziedzin sztuki, a przede wszystkim do literatury europejskiej, stąd w artykule pojawiają się liczne nawiązania do literatury anglosaskiej.
 

Szkic poświęcony jest metafizycznej liryce Andrzeja Buszy. Inspiracją do pogłębionego nad nią namysłu stały się najnowsze, angielskojęzyczne wiersze poety, w których zastanawia się on nad fenomenem śmierci, a także stawia pytania dotyczące istnienia/nieistnienia Boga we wszechświecie. Filozoficzne refleksje, jakie pojawiają się w wielu utworach, pomagają w sformułowaniu hipotezy, że Busza poszukuje odpowiedzi na nurtujące go pytania na dwóch przeciwległych biegunach – metafizycznym i filozoficznym. Lektura ostatniego tomu zatytułowanego Niepewność poszerza pole interpretacji, bowiem poeta wskazuje trzecią sferę – naukową, w której poszukiwać będzie odpowiedzi na pytania o byt. Trzy obszary, wokół których ogniskują się przemyślenia Andrzeja Buszy, ujawniają  niepokój i niepewność, które wciąż towarzyszą lirycznemu bohaterowi jego wierszy. Artykuł miał na celu przybliżenie jednego z najistotniejszych wątków w twórczości poety z kanadyjskiego Vancouver, oświetlając go z trzech różnych, przenikających się w tej poezji, perspektyw.