Joanna Górnikiewicz

The article constitutes a report on the publication Une histoire de la phrase française des Serments de Strasbourg aux écritures numériques [A History of French Sentence from the “Oaths of Strasbourg” to Digital Writing] published under the direction of Gilles Siouffi. The notion of a sentence seems nowadays so widely shared that we could be tempted to think that all over the history it was an obvious thing. Texts used by the authors demonstrate the contrary, they show that a sentence was for a long time contending with little success against competitive concepts (such as period, proposition, to mention just the most important ones) and that it is the outcome of a complicated history relating to various areas of the social life: political history, literary history, technical innovations, language analyses, etc. Apart from the authors’ erudition and their ability to include linguistic thinking into the common history, this work seduces by the contrast between texts certified and the model of a sentence, which contemporary French speakers have encoded.

Le chien est sorti. Pies wyszedł / wychodził / był… Ale gdzie on właściwie jest? Kilka uwag na temat wyrażania rezultatywności w języku francuskim i polskim

Celem niniejszego artykułu jest pokazanie, w jaki sposób dwa języki o odmiennych systemach czasowo-aspektowych wyrażają rezultatywność. Punktem wyjścia jest przykład w języku francuskim zaczerpnięty z pracy badaczy genewskich, na podstawie którego autorka udowadnia, że rezultatywność niezależnie od rodzaju jest wyrażana niezmiennie przez czas passé camposé. Część druga, poświęcona językowi polskiemu, zawiera omówienie kontekstowych ekwiwalentów francuskiego przykładu, co pozwala potwierdzić tezę, że rezultatywność semantyczna jest wyrażana przez formę dokonaną czasu przeszłego, natomiast rezultatywność pragmatyczna przez formę niedokonaną, a także sformułować dodatkowe wnioski dotyczące doboru elementów leksykalnych, konstrukcji składniowych oraz interpretacji wypowiedzeń w zależności od kontekstu.

What kind of ‘rupture’ in the French ‘imparfait de rupture’?

This article proposes a short analysis regarding the reference of the term de rupture used to name one of the rather atypical uses of the French past tense the imparfait. The author shows that the aforementioned term shouldn’t be considered as a generic one and describes all uses of the French past tense imparfait in which the receiver is directed to see the process as completed and / or having a different temporal reference. The term de rupture, even if its meaning changes depending on the approach chosen, is specialized as a parameter which enables us to distinct two major values of this unusual use of the imparfait. Actually, the latter is described nowadays most commonly as imparfait narratif and is considered as a carrier of various meaning effects.

W ślady Boya – Julian Rogoziński, tłumacz Prousta

Najsłynniejszy polski tłumacz literatury francuskiej Tadeusz Boy-Żeleński przełożył w latach 1936–1939 cykl powieściowy W poszukiwaniu straconego czasu. Niestety wybuch II wojny światowej uniemożliwił wydanie dwóch ostatnich części. Autor przekładu zginął rozstrzelany przez Niemców w 1941 roku, a rękopisy niewydanych tomów spłonęły w warszawskim mieszkaniu tłumacza podczas Powstania Warszawskiego. W niniejszym artykule autorka przybliża sylwetkę następcy Boya – Juliana Rogozińskiego, autora pierwszego opublikowanego przekładu Czasu odnalezionego, siódmego tomu najsłynniejszej powieści Marcela Prousta.