Joanna Garlińska-Bielawska

Celem artykułu jest prezentacja wyników badania dotyczącego funkcjonowania unii celnej pomiędzy Unią Europejską a Turcją. W opracowaniu wykorzystano metodę krytycznej analizy literatury przedmiotu oraz przegląd dokumentów źródłowych i danych statystycznych, co pozwoliło zidentyfikować słabości oraz wskazać przesłanki modernizacji i proponowane kierunki zmian obowiązującego porozumienia. Za podstawowy mankament umowy należy uznać fakt, że obejmuje ona jedynie liberalizację handlu artykułami przemysłowymi. Ponadto Turcja nie ma statusu obserwatora w unijnym Komitecie ds. Polityki Handlowej. Z tych powodów w grudniu 2016 r. Komisja Europejska zaproponowała rewizję obowiązującej umowy celnej z Turcją i poszerzenie relacji handlowych poprzez stworzenie nowego rodzaju umowy handlowej. Proponuje się, by do ram regulacyjnych nowej umowy włączyć dodatkowe obszary, w tym przede wszystkim rolnictwo, usługi oraz dostęp do przetargów publicznych.

The idea of political federation in East African region has a long history. It was particularly popular during the early post-colonial era, when Kenya, Tanzania, and Uganda were searching for possibilities of federation. Instead, a regional integration organism was formed, called the East African Community (EAC), which operated between 1967 and 1977. A renewal of federalist ideas in the region could be observed since 2001, when the EAC became active again. The paper presents the idea of a political federation and analyses the attempts of its implementation by East African countries. A descriptive analysis performed from a historical perspective led to the conclusion that despite the time span and many economic and political changes a practical implementation of federalist ideas in East African Countries remains very difficult, especially by the initial date, set in the year 2015. Therefore, a question arises about the sense and real possibilities of achieving such a serious integration target in the reality of underdeveloped African countries.

Celem artykułu jest analiza związków i konsekwencji pomiędzy funkcjonowaniem regionalnych ugrupowań w Afryce Subsaharyjskiej (SSA) a Umowami o Partnerstwie Gospodarczym (EPAs) zawieranymi z tym regionem przez Unię Europejską. Początkowo w negocjacjach EPAs dominowało podejście integracyjne, oparte na istniejących ugrupowaniach integracyjnych. Ostatecznie jednak proces negocjacji przebiega w czterech regionalnych obszarach w Afryce, których zakres nie do końca pokrywa się z zakresem terytorialnym ugrupowań integracyjnych na tym kontynencie: Afryka Środkowa, Afryka Zachodnia, Afryka Wschodnia i Południowa, Wspólnota Rozwoju Afryki Południowej (SADC) oraz w dwóch pozaafrykańskich: CARIFORUM (Karaiby) i Pacyfik. Wydaje się, że jest to dyskusyjny i rodzący wiele konsekwencji sposób negocjacji dla regionu SSA, gdzie istnieją bardzo liczne, nakładające się na siebie ugrupowania integracyjne. W artykule zastosowano metodę analityczno-opisową, wykorzystując krajowe i zagraniczne źródła literaturowe, akty prawa wtórnego Unii Europejskiej w postaci rozporządzeń i dane statystyczne UNCTAD.