Autorka rozważa problem rozdarcia między dominującym w powieści Knuta Hamsuna psychologizmem a wybrzmiewającym w narracji przejmującym doświadczeniem wycieńczonego ciała. Wywód opiera się na polemice z ujęciami badaczy, którzy interpretują dzieło Hamsuna przede wszystkim w kategoriach modernistycznej powieści miejskiej, tym samym traktując tytułowy głód jedynie jako temat tekstu, a nie strukturyzujące narrację traumatyczne, somatyczne przeżycie. Zwrócenie uwagi na pomijane często przy pobieżnej lekturze wątki skutkuje wydobyciem znaczeń i zabiegów narracyjnych prekursorskich dla dalszych zwrotów w literaturze.
