Artykuł stanowi oparte na modelach i teoriach komunikowania kryzysowego studium przypadku głośnych dyskusji i sporów właścicielskich wokół operatora telefonii komórkowej PTC Sp. z o.o., toczonych przez firmy polskie i międzynarodowe. Autor podejmuje takie kwestie, jak potrzeba (albo jej brak) utrzymywania otwartej i nieograniczonej komunikacji z mediami i przez media w trakcie kryzysów, znaczenie mediów i ich zastosowanie przez skonfliktowane strony, rolę specjalistów public relations i innych doradców, w tym prawników, a także samoograniczający się charakter komunikowania w trakcie poważnych kontrowersji korporacyjnych. Autor wskazuje na potrzebę ograniczenia rozbieżności między teorią a praktyką PR. Uwagi te wynikają m.in. z doświadczeń autora – akademika i praktyka PR, uczestnika wielu programów komunikowania kryzysowego, w tym opisanego w niniejszym artykule.
