Artykuł eksponuje kwestię powtarzalności zjawisk naturalnych i zdarzeń dziejowych (wszelakich sytuacji maladycznych, takich jak choroby, zarazy, pomory, najazdy) oraz trwałości ich kulturowo-społecznych/ wspólnotowych postrzeżeń, naddanych sensów, faktycznych i imaginacyjnych formulacji. Gruntem rozważań są, nieco zapomniane w refleksji naukowej, średniowieczne mikroteksty południowosłowiańskie (staroserbskie mikroteksty), znane szerzej jako zapisy czy marginalia umieszczone na obrzeżach kart dawnych rękopisów i starodruków, które ze względu na swą strukturę uznawane są nie tylko za towarzyszące, ale też autonomiczne i wewnętrznie spójne teksty – tzw. małe formy literackie. Wyekscerpowanie takich, bardzo wielu literackich tekstów i zawartych w nich epidemicznych narracji, wątków maladycznych, których substancją jest bogaty repertuar kulturowych idei, obrazów i motywów, służyć może również scharakteryzowaniu i zrozumieniu postawy, emocji i predylekcji człowieka dawnego.
