Iwona Leonowicz-Bukała

W Polsce przypada średnio 2,4 lekarza w przeliczeniu na tysiąc mieszkańców (Eurostat 2020) i tym samym Polska zajmuje ostatnie miejsce w Unii Europejskiej pod względem liczby lekarzy (OECD 2019). Podobnie niekorzystnie wyglądają dane dotyczące liczby pielęgniarek i położnych. Problem ten wydaje się wyjątkowo palący w kontekście trwającego kryzysu epidemiologicznego COVID-19, który dodatkowo obnażył braki kadrowe w polskiej ochronie zdrowia i niejako „zmusił” władze do podjęcia działań mających na celu zapełnienie tych luk z pomocą medyków obcokrajowców. Działania te mogą budzić sprzeczne emocje, ponieważ będąc pracownikami ściśle poszukiwanymi na rynku pracy, medycy z zagranicy są jednocześnie imigrantami, a stosunek do przybyszów polaryzuje obecnie polskie społeczeństwo. Celem niniejszego artykułu jest analiza przedstawień medialnych wysoko wykwalifikowanych migrantów, wykonujących zawody lekarskie lub pielęgniarskie, którzy zdecydowali się mieszkać i pracować w Polsce. Praca odpowiada na pytania, w jaki sposób przekazy medialne z polskiej prasy tworzą obraz tych grup oraz jakie czynniki na niego wpływają. Na podstawie przeprowadzonych badań można stwierdzić, że wizerunek medyka pochodzącego z zagranicy nie został utrwalony w polskich mediach, choć wraz z wybuchem epidemii COVID-19 nastąpił wzrost zainteresowania tym zagadnieniem. Problematyka migracji pracowników sektora medycznego jest rozpatrywana głównie w kontekście niedoborów kadrowych w systemie ochrony zdrowia, a opisom zazwyczaj nie towarzyszą silne emocje dotyczące migrantów.

Komunikowanie się z wykorzystaniem nowoczesnych technologii stało się codziennym doświadczeniem większości współczesnych społeczeństw państw rozwiniętych – w mniejszym lub większym stopniu każdego z nas. Nowe zjawiska związane z komunikowaniem interpersonalnym, podobnie jak komunikowaniem medialnym, dotyczą najczęściej najmłodszych pokoleń, choć osoby, które nie wychowały się w świecie zdominowanym przez urządzenia mobilne podłączone do internetu, również poddają się wpływowi wszechobecnego korzystania z nowych mediów. Najbardziej wyraziste zmiany w sposobach komunikowania zapośredniczonego dotyczą m.in. wyborów konkretnych kanałów komunikowania w zależności od celu komunikacji, potrzebę bycia w nieustannym kontakcie z otoczeniem (szczególnie tym online), czy niechęć do rozmów telefonicznych wśród użytkowników sieci. Niniejszy artykuł prezentuje skomplikowany fenomen społeczny, jakim jest komunikowanie zapośredniczone – w oparciu o analizę literatury przedmiotu, a także wyniki eksperymentu społecznego, podczas którego jego uczestnicy deklarowali rezygnację z korzystania z Internetu przez 7 dni.