Artykuł przedstawia sposób funkcjonowania i model zarządzania specyficzną formą organizacji tytułu prasowego, jaką jest spółdzielnia pracy. Analiza dotyczy tygodnika Polityka w latach 1990–2012 i statusu formalnoprawnego tygodnika, organizacji redakcji, konkurencyjności na rynku. W artykule omawiam ponadto ważne zmiany zawartości i szaty graficznej, podejmowane dla uatrakcyjnienia tytułu ze względu na nawyki czytelnicze nowych odbiorców. Omawiam także formy działalności wydawniczej, społecznej itd., umacniające oddziaływanie opiniotwórcze Polityki.
Praca ma charakter empiryczno-przeglądowy. Opiera się na kronikach tygodnika napisanych przez M. Radgowskiego i W. Władykę (w części opisowej, historycznej) i materiale źródłowym: roczniki pisma, zestawienia ZKPD (analizy porównawcze). Na podstawie danych wymiernych (wysokość nakładu, sprzedaży, cena egzemplarza) można stwierdzić, iż przyjęta forma spółdzielni pracy była czynnikiem przyspieszającym decyzje o zmianie struktury i wyglądu tygodnika, rozwijaniu innej działalności budującej markę tytułu, polityce wydawniczej. Wspólna odpowiedzialność merytoryczna i finansowa scementowała zespół redakcyjny, a ciągłość tytułu – wskutek umiejętnych zabiegów marketingowych – stała się wartością dodaną.
W odniesieniu do tygodnika Polityka potwierdziła się również teza o znaczeniu długofalowych projektów realizowanych przez jednego redaktora naczelnego o odpowiednich cechach osobowościowych.
