Niezbyt często dysponujemy dobrymi materiałami biograficznymi nt. historyków. Łatwiej odtworzyć ich poglądy i prowadzone przez nich badania naukowe na podstawie piśmiennictwa. Lepiej jest w wypadku Adama Skałkowskiego (1877–1951). Zachowały się jego wspomnienia, dosyć obfita korespondencja i spuścizna. Dzięki pisanym ręką wykładom uniwersyteckim i rękopisom wykładów powszechnych można odtworzyć działalność profesora jako wykładowcy. Są relacje opisujące styl prowadzonych przez niego wykładów. Korespondencje i inne materiały dają wgląd także w jego seminarium magisterskie i doktorskie, opiekę nad uczniami i w egzaminy. Listy pozwalają śledzić duże zaangażowanie mistrza w pomoc podopiecznym, personalne relacje z uczniami. Widoczna jest nie tylko opieka naukowa, lecz także prywatna, organizowanie wyjazdów stypendialnych i kwerend archiwalnych (listy polecające), a nawet wspieranie finansowe. Otrzymujemy bardzo interesujący obraz pracy uczonego pierwszej połowy XX w. w zupełnie innym niż obecnie systemie wykładów, egzaminów i relacji ze studentami i studentkami. Wykłady miały charakter wyłącznie monograficzny i związane były z bieżącą pracą naukową profesora, tak było również w wypadku innych historyków. Było tylko 5 egzaminów kursowych: z nauk pomocniczych, historii starożytnej, średniowiecznej, nowożytnej oraz filozofii. Egzaminy nie miały nic wspólnego z wykładami i materiał kursowy trzeba było uzupełnić z podręczników.
