Sytuacja języka irlandzkiego w Republice Irlandii jest dosyć paradoksalna, bowiem ma on w konstytucji kraju status języka narodowego i pierwszego oficjalnego, a na co dzień posługuje się nim stosunkowo niewielka liczba obywateli. Tym niemniej prawnie ma on zagwarantowane miejsce w przestrzeni publicznej, jako że na wszelkich oficjalnych tablicach i znakach drogowych nazwy i napisy powinny być podane w języku irlandzkim i angielskim – właśnie w tej kolejności. Dotyczy to również nazw miejsc oraz innych elementów środowiska geograficznego – należących do dorobku kulturowego Irlandczyków – na których głównie koncentruje się autorka tegoż artykułu. W przypadku obszarów Gaeltacht, uważanych za ostoję języka irlandzkiego, nazwy miejsc powinny być wyłącznie w tymże języku. Artykuł składa się z dwóch głównych części, nie licząc Wprowadzenia i Wniosków. W pierwszej z nich zostały poruszone kwestie dotyczące współczesnych czasów, natomiast druga część poświęcona jest mitycznej onomastyce Irlandii, na której zasadza się współczesna. Autorka napisała artykuł w oparciu o materiały etnograficzno-folklorystyczne, onomastykę oraz dane statystyczne.
