Bernadetta Darska
Konteksty Kultury, Tom 19 zeszyt 4, 2022, s. 476 - 487
https://doi.org/10.4467/23531991KK.22.037.17504Artykuł jest próbą rozważenia wspólnych punktów w prozie polskich i czeskich pisarek. Nie stanowi opowieści zamkniętej i utrzymanej w kategorycznym tonie rozpoznań opartych na podsumowaniu określonego etapu w twórczości. Jest raczej refleksją wynikającą z przypuszczenia, prawdopodobieństwa, możliwych momentów zetknięcia i nachodzenia na siebie tych wątków, które głównie oscylują wokół odzyskiwania własnego głosu oraz prywatności i intymności. W rezultacie rozważania te można by potraktować jako propozycję wskazania wspólnoty opartej na doświadczeniach charakterystycznych dla płci, odrzucającej dominujący dyskurs i skupionej na przeżyciu jednostkowym, często trudnym do wypowiedzenia i narażonym na stygmatyzację wstydu lub wykluczenia. Pisarki polskie i czeskie w zaprezentowanej w tekście opowieści mówią swoim głosem, ale i w imieniu kobiet, dostrzegając publiczny i polityczny wymiar prywatności i intymności.
Bernadetta Darska
Wielogłos, Numer 1 (9) 2011: Świadomość krytyki, 2011, s. 6 - 37