Artykuł koncentruje się na działalności translatorskiej Ireneusza Kani w odniesieniu do kanonicznych tekstów wczesnego buddyzmu. Kluczowe znaczenie miało dla niego dążenie do prawdy o świecie i człowieku, drogę do której – w jego przekonaniu – wskazywały nauki Buddy. Przedstawiono podstawowe założenia, leżące u podstaw jego podejścia do tłumaczeń. Są to – obok czerpania z dorobku zachodniej hermeneutyki – zakorzenione w naukach buddyjskich przekonania dotyczące konwencjonalności języka, tłumaczenia jako ścieżki rozwijania mądrości, nieuchronnej przemijalności przekładów oraz tłumaczeń jako swoistej sieci Indry, w której kolejne wersje są ze sobą wzajemnie połączone. W jego ocenie to przekłady, umożliwiając poznanie tekstów z innych realiów kulturowych i historycznych, mogą zarówno stanowić inspirację do poszukiwania odpowiedzi na podstawowe pytania, jak i umożliwiać odnalezienie w nich własnych intuicji i rozpoznań odnoszących się do natury rzeczywistości.
