Tekst odnosi się do potrzeby instytucjonalnej legitymizacji i strukturalnego wsparcia dla badań artystycznych w Polsce, wskazywanej m.in. przez organizatorów takich projektów jak warsztat Współmyślenia, który odbył się w Chęcinach w 2024 roku i miał na celu skonsolidowanie środowisk zajmujących się wspomnianymi praktykami. Kluczowym wyzwaniem z ich perspektywy jest brak ciągłego wsparcia ze strony instytucji akademickich i kulturalnych, które częściej kładą nacisk na tworzenie artefaktów niż na wspieranie długofalowych procesów badawczych. Ważną rolę w rozwoju badań artystycznych w Polsce odgrywają w tym kontekście oddolne sieci i współprace, które stają się fundamentem przetrwania badań artystycznych. Włączając się do dyskusji o możliwych ścieżkach ich instytucjonalizacji, autor tekstu postuluje, że pożądany system wsparcia nie powinien opierać się wyłącznie na instytucjach akademickich, a szerokie spektrum aktorów społecznych zaangażowanych we współczesne badania artystyczne powinno znaleźć w nim odzwierciedlenie. Autor zachęca jednocześnie, by zrezygnować z myślenia o badaniach artystycznych w kategoriach „produkcji wiedzy”. Zdaniem autora żargon zapożyczony od twórców instytucjonalnych inicjatyw z Europy zachodniej i północnej z przełomu XX i XXI wieku jego zdaniem może okazać się współcześnie obciążeniem – szczególnie w perspektywie coraz bardziej złożonych relacji pomiędzy sztuką i trandsycyplinarnymi praktykami w obrębie nauki i technonauki.
