Demograficzne starzenie się społeczeństwa to problem o wymiarze globalnym. W 2011 r. 11% światowej populacji stanowiły osoby w wieku 60 lat i więcej, do 2050 r. co piąty mieszkaniec Ziemi znajdzie się w tej grupie. Jeszcze do niedawna starzenie się populacji utożsamiane było wyłącznie z krajami wysoko rozwiniętymi. Obecnie znaczna część populacji osób starszych żyje w krajach Globalnego Południa. Co więcej, tempo demograficznego starzenia w tej części świata jest i będzie szybsze niż w krajach wysoko rozwiniętych. Coraz większy udział osób starszych w globalnej populacji niesie z sobą szereg wyzwań, tym istotniejszych, że osoby te są uczestnikami i „współtwórcami” zrównoważonego rozwoju. Konsekwencje demograficznego starzenia nadal postrzegane są przeważnie jako zagrożenie dla rozwoju państw i gospodarek. Coraz częściej podkreśla się jednak rolę osób starszych jako zasobu, a nie obciążenia, oraz polityk, które są szansą na przekształcenie barier związanych ze starzeniem się ludności w możliwości dalszego rozwoju. Kraje Globalnego Południa, w których starzenie się populacji jest zjawiskiem nowym, nierozpoznanym, a jednocześnie zachodzącym gwałtownie, stają w obliczu sytuacji, w której przemiany demograficzne wyprzedziły wzrost gospodarczy.
