Celem artykułu jest analiza filmu Jeana Cocteau pod tytułem Testament Orfeusza (1960), w kontekście pojawiających się w filmie wątków autobiograficznych. W swoim eseju, opierając się na ustaleniach Philippe’a Lejeune’a, Michela Beaujoura oraz Magdaleny Podsiadło, Autorka identyfikuje sygnały autobiograficzne wykorzystane przez Cocteau w trzeciej części tzw. trylogii orfickiej. Jałocha charakteryzuje motywy zaczerpnięte z wcześniejszych dzieł reżysera, podkreślając autointertekstualny wymiar jego ostatniego filmu. Wskazuje, że film Jeana Cocteau – w którym reżyser wciela się w rolę Poety, modernistycznego Orfeusza – stanowi swoistą formę manifestacji jego poglądów estetycznych; filmowy autoportret artysty oraz jego poetyckiej wyobraźni.
