Republika Czeska
Agnieszka Suchomelová-Połomska
Zeszyty Glottodydaktyczne, Zeszyt 9 (2019), 2019, s. 13-21
Projektowanie kursu ESP w środowisku akademickim jest wyzwaniem wielowymiarowym. Aby to osiągnąć, powinniśmy odpowiedzieć na potrzeby i zainteresowania naszych studentów, co w większości wypadków oznacza włączenie do kursu językowego treści tematycznych (specjalistyczne słownictwo, typowe gatunki, autentyczne materiały, praktyki społeczności dyskursu). To nakłada na praktyków konieczność zmierzenia się z brakiem specjalistycznej wiedzy dyscyplinarnej, co może być bardzo trudne z powodu różnych czynników. Jednym z nich może być trudność w zdobyciu wiedzy specjalistycznej ze względu na zbyt rozbudowany program nauczania i politykę instytucjonalną (np. nauczanie wielu ESP w tym samym czasie). Innym może być znalezienie właściwej równowagi między wiedzą opartą na dyscyplinie a czystym językiem w takim kursie. Wydaje się, że wystarczające doświadczenie w nauczaniu języków, które praktycy powinni posiadać, aby pomóc uczniom rozpocząć używanie języka jako narzędzia komunikacji dla ich celów akademickich i zawodowych, można osiągnąć przez staranny wybór rodzaju programu nauczania, umiejętności akademickich oraz typów wypowiedzi pisemnej zalecanych do wyćwiczenia, jak też specjalistycznych tematów dotyczących prezentowanego języka i niezawodnego źródła materiałów w celu podniesienia motywacji i możliwych do wykorzystania w formie przykładów. W niniejszym artykule opisano uwzględnienie powyższych elementów podczas projektowania specjalistycznych kursów języka angielskiego dla studentów studiów licencjackich i magisterskich z dziedziny biologii, geografii i fizyki na Wydziale Nauk Ścisłych Uniwersytetu Masaryka w Brnie w Republice Czeskiej. Prezentowany tekst analizuje, które elementy kursu językowego są wspólne dla wspomnianych poddziedzin EST i gdzie ich sylabusy zaczynają się różnić.