Spektakularny wynik Stanisława Tymińskiego osiągnięty w I turze wyborów prezydenckich roku 1990 nie tylko zaszokował znaczną część opinii publicznej, ale też wprawił w zakłopotanie licznych komentatorów polskiego życia politycznego, którzy zaczęli poszukiwać przyczyn sukcesu owego enigmatycznego kandydata.  Wśród wyjaśnień – zaoferowanych zarówno przez publicystów, jak i naukowców – dominowała opinia, zgodnie z którą sukces Tymińskiego należy tłumaczyć demagogicznym charakterem jego programu oraz niedojrzałością polskiego społeczeństwa, uczącego się dopiero demokracji. Niniejszy artykuł stanowi tymczasem próbę  wykazania, iż Stan Tymiński posiadał liczne cechy przywódcy charyzmatycznego (a przynajmniej konsekwentnie na charyzmatyka się kreował), co w konsekwencji pozwala lepiej zrozumieć wynik wyborów prezydenckich z roku 1990.

Spektakularny wynik Stanisława Tymińskiego osiągnięty w I turze wyborów prezydenckich roku 1990 nie tylko zaszokował znaczną część opinii publicznej, ale też wprawił w zakłopotanie licznych komentatorów polskiego życia politycznego, którzy zaczęli poszukiwać przyczyn sukcesu owego enigmatycznego kandydata.  Wśród wyjaśnień – zaoferowanych zarówno przez publicystów, jak i naukowców – dominowała opinia, zgodnie z którą sukces Tymińskiego należy tłumaczyć demagogicznym charakterem jego programu oraz niedojrzałością polskiego społeczeństwa, uczącego się dopiero demokracji. Niniejszy artykuł stanowi tymczasem próbę  wykazania, iż Stan Tymiński posiadał liczne cechy przywódcy charyzmatycznego (a przynajmniej konsekwentnie na charyzmatyka się kreował), co w konsekwencji pozwala lepiej zrozumieć wynik wyborów prezydenckich z roku 1990.