We wrześniu 1945 r. naprzeciw ponad stuosobowej grupy uczniów stanęło 3 nauczycieli, którzy podjęli pracę w uruchamianej, po kilkuletniej wojennej przerwie, szkole zawodowej. Wkrótce grono nauczycielskie powiększyło się, w kolejnych latach wzrastała również liczba uczniów. Nauczyciele tej szkoły, podobnie jak w okresie przedwojennym, pracowali w konińskich szkołach powszechnych, a uczniowie – pracowali w warsztatach rzemieślniczych (jeszcze istniejących) i powoli uruchamianych niewielkich zakładach produkcyjnych. W pierwszych miesiącach wszystko wydawało się być tak jak przed wojną. Ale zmiany już się zarysowywały. Te pierwsze pięć powojennych lat to wiele zmian: począwszy od programów nauczania, a na nazwie szkoły kończąc, zmieniały się pomysły na kształceniez awodowe. Grono pedagogiczne niewątpliwie zmęczone trudną powojenną sytuacją gospodarczą i społeczną, z optymizmem i entuzjazmem podjęło pracę. Z czasem na nauczycielach spoczęły dodatkowe obowiązki, mianowicie – czyny społeczne, akcje i czuwanie nad rozwojem organizacji młodzieżowych. Zmienił się charakter i sposób oddziaływania organizacji młodzieżowych, takich jak: Służba Polsce i Związek Młodzieży Polskiej. Stały się one jednym z głównych czynników kształtujących życie szkoły i nadających ton pracy wychowawczej. Nowym koncepcjom kształcenia zawodowego musiała podołać nie tylko kadra ale przede wszystkim młodzież, obarczona wtórnym analfabetyzmem, zdemoralizowana brutalnością wojny ale zdaje się - łaknąca szkoły. Zaświadcza o tym choćby fakt, iż w pierwszym roku w najstarszych klasach uczyli się młodzi ludzie mający ponad 20 lat. Te kilka powojennych lat w blisko 100-letnim okresie funkcjonowania szkolnictwa zawodowego w Koninie jest niemal tak przełomowym okresem jak pierwsze lata istnienia tego rodzaju szkolnictwa w mieście. Zauważamy co prawda pewną ciągłość uosabianą choćby przez nauczycieli i miejsce, ale poza tym wiele się zmieniło. Na korytarzach szkoły nie spotykali się już chłopcy i dziewczęta różnych narodowości i kultur, terminujący u miejscowych kupców, rzemieślników… za to pojawiły się czerwone krawaty i pewnie mniej liczne – mundury hufców Służby Polsce. 

In September 1945, 3 teachers stood in front of a group of over a hundred students, who started to learn in a vocational school, which was reopened after several years of war break. Soon the the group of teachers and students increased. The teachers of this school, as in the pre-war period, worked in elementary schools in Konin, and the students - worked in crafttsmen’s workshops and small factories. In the early months, all seemed to be the same as before the war. But changes were already visible. The first post-war years are marked by many changes: the name of the school was changed (several times), the curriculum was changed (also several times) The teaching staff started working with optimism and enthusiasm, despite the difficulties arising 154 from the post-war social and economic situation. Soon, new responsibilities felt on teachers – social activities, political action and work with youth organisations. The nature and manner of youth organizations, such as Służba Polsce and the Polish Youth Union, changed. They have gained an huge impact on school life and were an important part of the education. The new concepts of education had to be handled not only by the staff, but above all by the youth, burdened with secondary illiteracy, demoralized by the brutality of the war, but – seeking education. This is evidenced by the fact that in the first year, in the oldest class - studied young people over 20. These few post-war years in the 100-year history of vocational education in Konin is almost as breakthrough as the first years of the existence of this area of education in the city. We do notice a certain continuity, embodied by teachers and place, but otherwise a lot has changed. Girls, boys speaking different languages and coming from different cultures and nations disappeared from the school corridors, but red ties and unifroms of ZMP and SP appeared.