„Trybuna Ludu” – centralny organ prasowy PZPR – przez cały okres istnienia partii przedstawiała jej linię polityczną. Miała być głosem kierownictwa partii – a nie forum dyskusji. Jednak w końcu lat osiemdziesiątych, obok dotychczas istniejących rubryk przedstawiających wybrane przez redakcję do druku lub omówienia listy czytelników (prawdziwe lub fikcyjne – to zawsze trudno stwierdzić w pismach o takim propagandowym i ideologicznym profilu) zaczęły się pojawiać innego rodzaju głosy czytelników. Miały być przyczynkiem do dyskusji nad koniecznością i kształtem reformy zarówno PZPR, jak i państwa. Była to dyskusja kontrolowana przez redakcję

bardziej zachowawczą w sferze ideologii niż ówczesne władze partyjne. W zachowanych wewnętrznych biuletynach „Trybuny Ludu” i w listach do redaktora naczelnego znajdujemy przegląd autentycznych listów, które nie zostały wykorzystane w druku, gdyż były zbyt krytyczne wobec działań kierownictwa partyjnego. Dopiero po utracie władzy przez PZPR, kiedy rozpoczęła się dyskusja, czy i w jakiej formie partię da się jeszcze uratować – nabrała ona bardziej autentycznego kształtu. Nie mogła jednak w żaden sposób wpłynąć na wiarygodność PZPR w społeczeństwie. 

Trybuna Ludu” – the main press organ of the PZPR – presented its official political line. It was supposed to be the voice of the party leadership – not a forum for discussion. However, at the end of the 1980s, alongside the previously existing columns presenting readers’ letters selected by the editors for printing or discussion (real or fictional – this is always difficult to tell in magazines with such a propagandist and ideological profile), other kinds of readers’ voices began to appear. They were meant to be a contribution to the discussion on the necessity and shape of the reform of both the PZPR and the state. This was a discussion controlled by an editorial board which was more conservative in the sphere of ideology than the party authorities. In the surviving internal “Trybuna Ludu” bulletins and letters to the editor-in-chief, we find an overview of authentic letters that were not printed because they were too critical towards the actions of the party leadership. It was only after the loss of power by the PZPR, when the real discussion began as to whether and in what form the party could still be saved. However, it could not in any way strengthen the credibility of the PZPR in society.