W niniejszym artykule zbadano związek między erozją władzy ustawodawczej w Rosji a naruszeniami praw człowieka popełnianymi przez Kreml w jego „bliskiej zagranicy”. W artykule stwierdza się, że osłabienie Dumy – rosyjskiego parlamentu, od czasu dojścia do władzy Władimira Putina w 2000 r., ośmieliło władzę wykonawczą do nadmiernych działań w zakresie praw człowieka. W artykule została zaprezentowana analiza dwóch podstawowych studiów przypadków: 1) wojny czeczeńskie i inne: w tej części przeanalizowano w jaki sposób niepowodzenie Dumy w działaniach kontrolnych władzy wykonawczej podczas drugiej wojny czeczeńskiej (1999‑ 2009) ustanowiło precedens dla przyszłych naruszeń praw człowieka w regionie; 2) aneksja Krymu i trudna sytuacja Tatarów Krymskich: zbadano, w jaki sposób aneksja Krymu w 2014 r. i późniejsze prześladowania Tatarów Krymskich stanowią przykład lekceważenia przez Rosję międzynarodowych norm praw człowieka i współudziału Dumy w takich naruszeniach.
Analizując wskazane przypadki, w artykule pokazano, w jaki sposób osłabiona władza ustawodawcza ułatwiła Kremlowi wykorzystywanie „zamrożonych konfliktów” na terytoriach byłego Związku Radzieckiego do podważania praw człowieka i realizacji programów geopolitycznych. W artykule krótko wspomniano o koncepcji „zamrożonych konfliktów” i ich znaczeniu dla polityki zagranicznej Rosji. Podkreślono również szersze implikacje rosyjskiego przestrzegania praw człowieka dla porządku międzynarodowego.
