W artykule zaprezentowano analizę rozwoju partycypacji politycznej Tatarów Krymskich, rdzennej ludności Ukrainy, oraz specyfikę jej funkcjonowania w latach 1989‑ 2022. Autorka dzieli ten proces na trzy warunkowe etapy: odrodzenie ruchu Tatarów Krymskich (koniec 1989‑ 1991); Tatarzy Krymscy w krajobrazie politycznym niepodległej Ukrainy (1991‑ 2014); partycypacja polityczna Tatarów Krymskich w kontekście aneksji Autonomicznej Republiki Krymu przez Rosję i wojny rosyjsko‑ukraińskiej (2014‑ 2022).
Autorka przedstawia zarys odrodzenia ruchu krymskotatarskiego na przełomie lat 80. i 90. XX w., wówczas Tatarzy Krymscy masowo opowiadali się za repatriacją i stworzyli własny organ przedstawicielski – Medżlis. Następnie podkreślono proces kształtowania się stosunków między Tatarami Krymskimi a władzami ukraińskimi w latach 1991‑ 2014. Nacisk położono również na główne cechy politycznego uczestnictwa Tatarów Krymskich w latach 2014‑ 2022, w kontekście aneksji ARK i przed inwazją FR na Ukrainę na pełną skalę. Należy zauważyć, że w tym okresie rdzenni mieszkańcy stanęli w obliczu nowego zagrożenia dla ich istnienia – represyjnej polityki władz okupacyjnych.
Podsumowując, autorka stwierdza, że proces rozwoju partycypacji politycznej Tatarów Krymskich – rdzennej ludności Ukrainy w latach 1989‑ 2022 był dość złożony i niejednoznaczny, charakteryzujący się etapami wzrostu i spadku. W szczególności autorka podkreśla, że najważniejszym zwycięstwem rdzennej ludności było przyjęcie ustawy Ukrainy O rdzennej ludności Ukrainy w 2021 r. Jednak należy zauważyć, że przyjęcie tej ustawy jest tylko jednym z kroków w budowaniu dalszych relacji politycznych i prawnych między Ukrainą a ludnością rdzenną.
