Artykuł rozpatruje problematykę literacko-muzycznych filiacji. W Sonacie Jana Augusta Kisielewskiego ujawniają się one na gruncie stematyzowania. Andrzej Hejmej płaszczyznę tę określa zwyczajowo mianem muzyczności typu II. Głównym nośnikiem znaczeń staje się w dramacie tytuł. Generuje on znaczenie utworu i eksponuje jego interdyscyplinarny charakter. Wskazuje również na występowanie w tekście konkretnej konstrukcji muzycznej. Chodzi o formę sonatową, która stanowi wzorzec kompozycyjny dramatu i wyznacza oś jego budowy. Obecność muzycznych konotacji jest w Sonacie Kisielewskiego sygnalizowana na wielu poziomach, między innymi przez: motyw artystowski, wyraźne odwołanie do Pieśni nad pieśniami, warstwę audytywną dzieła.
