Miomira P. Kostić
Rocznik Administracji Publicznej, 2024 (10), 2024, s. 217-236
https://doi.org/10.4467/24497800RAP.24.014.20232Miomira P. Kostić
Rocznik Administracji Publicznej, 2019 (5), 2019, s. 231-249
https://doi.org/10.4467/24497800RAP.19.015.11478W każdym rozwiniętym systemie społecznym jednym z najważniejszym wskaźników ogólnego statusu i pozycji społecznej osób starszych jest zapobieganie dyskryminacji i krzywdzeniu tej defaworyzowanej grupy. W konkretnych okolicznościach środowiska społecznego pozycja osób starszych jest w dużej mierze determinowana ich warunkami bytowymi, statusem niepracującego (emeryta) oraz faktem, że mogą być one postrzegane jako ekonomiczny, emocjonalny i społeczny ciężar dla młodszych pokoleń. Faktem jest jednak, że wszystkie aktywne (obecnie zatrudnione) osoby w końcu staną się kiedyś członkami populacji nieaktywnej (zostaną emerytami). Osoby starsze wniosły już swój wkład w społeczeństwo i postęp społeczny, co sprawia, że mają prawo oczekiwać wsparcia i ochrony ze strony społeczeństwa w „trzecim” i „czwartym” okresie życia. Jeśli młodzi mają moc podejmowania decyzji i przewodzenia społeczeństwu, mogą również wywrzeć znaczący wpływ na pozycję społeczną oraz jakość życia osób starszych, a tym samym na polepszenie jakości swej własnej przyszłości. Zazwyczaj podaje się, że liczba osób starszych będących ofiarami nadużyć jest bardzo wysoka i trudna do określenia. Ryzyko wiktymizacji zależy od osobistych predyspozycji powiązanych z końcem procesów fizycznych w ludzkim ciele oraz psychologicznymi zmianami dotykającymi osoby starsze w „trzecim wieku”. Autorzy niniejszego artykułu badają trendy regulacyjne dotyczące omawianego obszaru w dokumentach prawnych niektórych organizacji o charakterze międzynarodowym i regionalnym (ONZ, UE, KE), które służą jako dobre przykłady zajmowania się problemami socjalnymi dotyczącymi osób starszych.