W artykule podjęto problematykę dyskursywnych związków między medialnymi technikami pisma automatycznego w spirytyzmie, pisaniem na maszynie do pisania, a komputerowym generatorem tekstu ChatGPT. Celem tekstu jest interpretacja historycznej zależności między przeszłymi praktykami medialnymi a współczesnym oprogramowaniem. Metoda badawcza wywodzi się z medialnej archeologii, która traktuje media oraz związane z nimi praktyki i procesy techniczne jako elementy społecznego dyskursu. Autor analizuje: wyobrażone właściwości spirytystycznych technik, które dążyły do odgraniczenia człowieka od praktyk pisma na rzecz powołania nieludzkich, pisarskich podmiotów, mechanizację i industrializację pisma w kapitalistycznym dyskursie maszyn do pisania; konwergencję tych dwóch dyskursów pod postacią algorytmu ChatGPT. Tym, co łączy badane media, jest redukcja cielesnego i hermeneutycznego udziału człowieka w kulturze pisma. Przeprowadzona analiza ukazuje, w jaki sposób współczesna fascynacja automatycznym pismem chatbotów jest powiązana z technicznym dyskursem przełomu XIX i XX wieku. Dyskurs ten ujawnia zakorzenione w kulturze pragnienie powołania nieludzkich, piszących podmiotów.
