W artykule próbuję zdać sprawę z roli, jaką w pracy biograficznej jednostki odgrywa praktyka artystyczna. Podstawą mojej analizy jest opowieść o życiu, która wyłoniła się z autobiograficznego wywiadu narracyjnego, przeprowadzonego z urodzoną w l. 80. XX wieku polską artystką wizualną. Przyglądając się tej opowieści, wskazuję na momenty „milczenia” i „zabierania głosu” jako na istotne akty w procesie budowania własnej tożsamości i sytuowania się w świecie sztuki.
