Joanna Pakuła-Borowiec
Studies in Polish Linguistics, Vol. 8, Issue 1, Volume 8 (2013), s. 15-43
https://doi.org/10.4467/23005920SPL.13.002.1417Niniejszy artykuł ma na celu analizę czterech morfemów neoklasycznych super, ekstra, mega i hiper, spełniających funkcję zarówno przedrostków, jak i samodzielnych jednostek leksykalnych występujących we współczesnym języku polskim. Analiza przeprowadzona jest na podstawie danych językowych zgromadzonych w Narodowym Korpusie Języka Polskiego. Jednym z celów jest analiza morfemów pod kątem ustalenia ich funkcji składniowych i przedstawienia wyników ilościowych, tj. podania liczby przykładów występowania morfemów jako samodzielnych jednostek lub jako członów związanych – pisanych łącznie lub z użyciem łącznika. Kolejnym celem analizy jest uzyskanie wyników jakościowych, tj. odnotowanie wszystkich wyrazów powstałych z wykorzystaniem badanych morfemów występujących w korpusie zrównoważonym NKJP, włączając hapax legomena, tzn. wyrazy występujące tylko raz w badanym korpusie. Celem analizy semantycznej jest przyporządkowanie dokładnego znaczenia każdemu przypadkowi użycia morfemu oraz wyciągnięcie Publikacja objęta jest prawem autorskim. Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i rozpowszechnianie zabronione. W celu oszacowania produktywności morfemów związanych (przedrostków) wykorzystana jest metoda obliczania produktywności Baayena (1992: 109–149) oraz metoda badania opłacalności procesu morfologicznego Bauera (2001). Wnioski płynące z przeprowadzonych analiz rzucają światło na zjawiska zachodzące we współczesnej polszczyźnie.