James S. Pula
Studia Migracyjne – Przegląd Polonijny, Nr 3 (173), 2019 (XLV), s. 93-118
https://doi.org/10.4467/25444972SMPP.19.035.11077James S. Pula
Studia Historica Gedanensia, Tom 12 (2021)/1, 2021, s. 331-356
https://doi.org/10.4467/23916001HG.21.039.15099Ponad 100 lat temu, w dziesięcioleciu poprzedzającym pierwszą wojnę światową, Wacław Kruszka pisał, że Polak w Ameryce jest kulturowo inny niż Polak w Polsce, ale mimo to odczuwa braterstwo duchowe i lojalność wobec bycia „Polakiem”. To przywiązanie do ojczyzny przodków przejawiało się już w diasporze poprzez starania o zachowanie polskiej kultury i wspieranie ruchów niepodległościowych. Niespełna dekadę po opublikowaniu tych uwag przez Kruszkę polska diaspora po raz kolejny udowodniła swoją lojalność, zbierając armię do walki na polach bitew Europy, aby osiągnąć, a następnie chronić tę niepodległość. Niniejszy artykuł niektóre z tych wysiłków, zwłaszcza stworzenie Błękitnej Armii, jej działania na polach bitew we Francji, a następnie jej rozmieszczenie w Polsce w celu przeciwstawienia się inwazji bolszewickiej w latach 1919–1921.