Hans-Heinrich Bass

The paper analyses the feasibility of a common currency for the East African Community (EAC), which comprises Burundi, Kenya, Rwanda, South Sudan, Tanzania, and Uganda. The paper discusses theoretical insights on the benefits and costs of a common currency. It then uses the introduction of the common European currency, the euro, as a potential yardstick to assess the feasibility of a common currency in East Africa. The paper analyses the readiness of the EAC’s economies for a common currency as measured by relevant indicators. It concludes that some caveats are in order with regard to the feasibility of a common East African currency at the present point in time. It also warns that expectations of the development impact of a common currency should not be too high, as the example of the euro shows that the real outcome in terms of trade facilitation and consumer welfare is much lower than expected.

Wspólna waluta dla wspólnoty Afryki Wschodniej? Lekcje płynące z wprowadzenia euro

W niniejszym artykule analizuje się ideę wprowadzenia wspólnej waluty dla Wspólnoty Wschodnioafrykańskiej, w skład której wchodzą Burundi, Kenia, Rwanda, Sudan Południowy, Tanzania i Uganda. Omawia się w nim korzyści i koszty wynikające z wprowadzenia wspólnej waluty, traktując doświadczenia z wprowadzenia euro jako punkt odniesienia przy ocenie wykonalności takiego zamierzenia w Afryce. Ponadto poprzez analizę odpowiednich wskaŹników przeprowadza się ocenę gotowości gospodarek wschodnioafrykańskich do wprowadzenia wspólnej waluty. Z przeprowadzonej analizy wynika, że istnieją powody, by do idei tej podchodzić bardzo ostrożnie. Równocześnie ostrzega się, by oczekiwania dotyczące wpływu wspólnej waluty na rozwój społeczno-ekonomiczny nie były zbyt wygórowane, gdyż – jak pokazuje wprowadzenie euro – rzeczywiste efekty w obszarze wymiany handlowej i korzyści konsumenckich były mniej znaczące od oczekiwanych.

Around the turn of the millennium, Tunisia achieved sizeable rates of economic growth. Given the additional fact of an increasing financial deepening and an emerging industry, the country had been considered by many observers as one of the ‘African Lions.’ However, even before the Arab Spring movements started in Tunisia, the average growth rate was still far from the rate required for a fast catch-up with high income economies. This article aims at analysing the role which foreign direct investment (FDI) has played and can play in spurring economic growth in Tunisia. It analyses domestic saving and investment as well as presents patterns of FDI and present promotional policies. The author argues that foreign direct investment can help to overcome some constraints in capital accumulation and even contribute to ‘inclusive growth,’ i.e., a regionally, socially, and inter-generationally balanced growth pattern. There are, however, two preconditions: capital inflows must be directed by appropriate promotional policies and Tunisia must insulate itself from any negative repercussions from the present political unrest in the Middle East and North African region.

Niniejszy artykuł przedstawia charakterystykę sześciu najważniejszych obecnie trendów w handlu światowym: (1) stale rosnącej, choć coraz mniej dynamicznie, wielkości obrotów w handlu światowym, (2) nowych relacji pomiędzy starymi i nowymi potęgami handlowymi oraz (3) dalszych przesunięć w branżowej strukturze przepływów towarów, produkcji i usług. Rozważyć należy ponadto wpływ (4) nowych podmiotów w handlu towarowym („finansjalizacja” handlu towarowego), (5) nowych form współpracy przedsiębiorców produkcyjnych (sieci produkcyjne, współpraca strategiczna, globalne łańcuchy wartości) oraz (6) nowych produktów w branży usługowej.

Celem niniejszego artykułu jest ocena stopnia integracji tunezyjskich firm z globalnymi łańcuchami wartości, prognoza przyszłych ich możliwości w tym zakresie, jak również propozycja działań politycznych zmierzających do zwiększenia ich udziału w globalnych łańcuchach wartości. Dane Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju dotyczące wartości dodanej w handlu międzynarodowym posłużyły do wyliczenia bieżących wskaźników, jak również zobrazowania dawniejszej dynamiki integracji w tył oraz zwiększonego udziału w globalnych łańcuchach wartości. Z danych tych wynika, że integracja tunezyjskiej gospodarki z globalnymi łańcuchami wartości jest względnie mocna tylko w dwóch obszarach, mianowicie w przemyśle elektromaszynowym i tekstylnym. Można wykazać, że wzrost udziału w globalnym łańcuchu wartości idzie w parze z wyższą pozycją w tym łańcuchu. Mimo to udział branż tworzących najwięcej miejsc pracy (szczególnie spożywcza i tekstylna) w globalnym łańcuchu wartości zwiększył się jedynie w niewielkim stopniu. Jedną z przyczyn tego stanu rzeczy jest niewłaściwa polityka promowania inwestycji. Sytuacja ta nie poprawi się zapewne w najbliższej przyszłości bez odpowiednich zmian w krajowej polityce inwestycyjnej, zwłaszcza że prognozy przewidują rozprzężenie pomiędzy Tunezją a międzynarodowym przepływem kapitału. Zalecane jest skupienie się na promowaniu lokalnej transformacji produktów rolnych eksportowanych zazwyczaj w formie nieobrobionej (pogłębianie udziału w globalnym łańcuchu wartości), jak również na stworzeniu produktów niszowych w innych sektorach, takich jak np. tekstylia przemysłowe (rozszerzenie udziału w globalnych łańcuchach wartości). Sugerowane jest również wzmocnienie powiązań małych i średnich przedsiębiorstw z globalnymi łańcuchami wartości celem poprawy zatrudnienia poprzez szerszy udział w globalnych łańcuchach wartości, a także bardziej zrównoważonego społecznie i gospodarczo rozwoju.