Artykuł dotyczy analizy pięciu alfieriańskich postaci (Orestes, Don Garzia, Rosmunda, Saul i Mirra). Ich wspólnymi cechami są rozszczepienie i projekcja osobowości.
Te dwie cechy często towarzyszą problematyce „drugiego ja” (il tema del doppio). Wspomnieni wyżej bohaterowie zostali przedstawieni w tej perspektywie, a autor próbuje wyjaśnić, czy problematyka „drugiego ja” pojawia się w dramatach Vittorio Alfieriego w sposób niezależny od woli i zamiaru tego ostatniego. W istocie w żadnym ze swych pism krytycznych Alfieri nie podejmuje tego tematu. Autor artykułu próbuje zatem wykazać, że rozszczepienie osobowości tych pięciu postaci w sposób niejako automatyczny generuje temat „drugiego ja”. Niektóre postaci dostrzegają w innych bohaterach swego sobowtóra (np. Don Garzia), co doprowadza je do rozszczepienia osobowości i szaleństwa. Inne, cierpiąc na zaburzenia osobowości, personifikują swe „drugie ja” w innych bohaterach (np. Orestes w Aigistiosie, Rosmunda w Romildzie).
Analiza jest prowadzona na podstawie problematyki „drugiego ja” w literaturze i w psychoanalizie, odwołuje się zwłaszcza do przemyśleń teoretycznych i metodologicznych Ottona Ranka.
