Ewa Markiewicz

Badanie miało charakter jakościowy, posłużono się triangulacją metod łącząc wywiady eksperckie i zogniskowane wywiady grupowe przeprowadzone w 6 krajach europejskich (Polska, Hiszpania, Grecja, Włochy, Rumunia, Bułgaria).

Badania wykazały, że edukacja powinna odrywać istotną rolę w tworzeniu produktu turystyki religijnej. Zauważono jednak, że nieco inny charakter edukacja może mieć dla podmiotów bezpośrednio związanych z obsługą turystów, a inny dla podmiotów, które nie wchodzą w bezpośrednie relacje z turystami. Nie wykazano natomiast znaczących różnic w podziale na kraje, z których pochodzili respondenci.

Zmiany w zachowaniach konsumentów doprowadziły do powstania zjawiska zamykania się określonych grup społecznych i powstania przestrzeni prywatnych, w których członkowie społeczności spędzają swój wolny czas oraz realizują swoje zachowania rekreacyjne. Głównym celem artykułu jest identyfikacja możliwych rozwiązań w zakresie kształtowania zamkniętej przestrzeni rekreacyjnej. Rozważania dotyczą cohousingu, określanego jako oddolny, pozainstytucjonalny model mieszkalny, w którym zastosowanie ma zrównoważony model sprawczości – wspólnotowości spostrzegania społecznego. Autorka stawia pytanie: Jakie są możliwe rozwiązania w zakresie kształtowania zamkniętej przestrzeni cohousingu? Zastosowano metodę analizy danych zastanych, która obejmowała publikacje, raporty i badania na temat poruszanego problemu. Istotnym źródłem były również strony internetowe poszczególnych wspólnot cohousingowych. Zakres przestrzenny badań obejmował kraje, w których cohousingi są najbardziej popularne (Szwecja, Dania, Holandia). Do ilustracji empirycznej wykorzystano podmioty charakteryzujące się różnymi formami architektonicznymi. Na podstawie wyników badań zidentyfikowano możliwe rozwiązania w zakresie kształtowania zamkniętej przestrzeni rekreacyjnej cohousingu, umożliwiające podejmowanie działalności rekreacyjnej z wybranymi lub/i z wszystkimi członkami wspólnoty. Badania wykazały dodatkowo, iż cechy miejsca (forma architektoniczna cohousingu) nie muszą oznaczać ograniczeń w zakresie wydzielonych przestrzeni wspólnych. Na ich kształt wpływ mają przede wszystkim sami użytkownicy, ich potrzeby, ale i umiejętności w zakresie działalności rekreacyjnej, którymi będą w stanie podzielić się z innymi użytkownikami. Wagi nabierają więc odpowiednie kryteria doboru mieszkańców warunkujące określony typ cohousingu. Niniejszy artykuł akcentuje jedynie problem zamkniętych przestrzeni rekreacyjnych, w opinii autorki, może on być pewnego rodzaju wprowadzeniem do debaty i pogłębionych badań nad tym zagadnieniem, również w zakresie negatywnych konsekwencji wynikających z zamkniętości omawianych przestrzeni.