Ewa Andrysiak
Polonia Maior Orientalis, II, 2015, s. 37 - 48
https://doi.org/10.4467/27204006PMO.15.003.16910Na wstępie autorka przypomina dzieje klasztoru kanoników regularnych laterańskich fundowanego w Kaliszu w 1358 roku przez króla Kazimierza Wielkiego i istniejącego tu aż do kasaty przez władze pruskie, a także sylwetki najwybitniejszych zakonników związanych z kulturą piśmienną i biblioteką klasztoru. Krótko przedstawia też dzieje i zasób biblioteki klasztornej. Główna część pracy poświęcona jest rekonstrukcji losu księgozbioru po zniesieniu klasztoru w 1810 roku. Po rewizji księgozbioru przeprowadzonej w 1819 roku przez Samuela Bogumiła Lindego, wskazana przez niego, najbardziej wartościowa część, trafiła do Biblioteki Publicznej w Warszawie, a następnie, w 1834 roku, została wywieziona do Cesarskiej Biblioteki Publicznej w Petersburgu. Część tego zbioru powróciła do kraju na mocy traktatu pokojowego w Rydze z 1921 roku. Obecnie znajduje się zbiorach Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie. Z księgozbioru pozostawionego w klasztorze tylko niewielka część trafiła do biblioteki Szkoły Wojewódzkiej Kaliskiej oraz do biblioteki kapituły kolegiackiej w Kaliszu, którą w roku 1980 przewieziono do biblioteki seminaryjnej we Włocławku.