W artykule opisano krajowe i miejskie przepisy dotyczące dziedzictwa stworzonego przez człowieka i naturalnego, zabytków i skarbów sztuki oraz zbadano krajowe ramy ochrony niematerialnego dziedzictwa kultury w Indiach. Przedstawiono rozwój prawodawstwa, począwszy od ustaw sprzed uzyskania niepodległości do ustawodawstwa i poprawek wprowadzonych po uzyskaniu niepodległości. Przeanalizowano rolę i obowiązki interesariuszy, w tym społeczności.
Artykuł zawiera kompleksowe omówienie konstytucyjnego tła ustawy z 1904 r. o starożytnych zabytkach i stanowiskach archeologicznych oraz pozostałościach, ustawy z 1958 r. o starożytnych zabytkach i stanowiskach archeologicznych oraz ustawy z 2014 r. o krajowej polityce ochrony starożytnych zabytków, stanowisk archeologicznych i pozostałości. Poddano analizie również obowiązki różnych organów, takich jak Państwowe Rady Dziedzictwa, Organy Rozwoju Dziedzictwa i Rady, pod kątem ochrony starożytnych zabytków, stanowisk archeologicznych i pozostałości. Podkreślono przy tym funkcjonalną współpracę tych organów z Urzędem Rozwoju Miejskiego i Korporacją Miejską na mocy ustaw o planowaniu przestrzennym, które odgrywają kluczową rolę we wdrażaniu tych polityk. Ponadto zwrócono uwagę na wpływ orzecznictwa Sądu Najwyższego na ramy prawne, by zilustrować zastosowanie prawa w praktyce.
Alternatywnie, w domenie wykonawczej omówiono rolę rządu centralnego, National Monuments Authority, Archaeological Survey of India (ASI) oraz Indian Trust for Architectural and Cultural Heritage (INTACH) w celu zobrazowania pojęć inkluzywności i uczestnictwa społeczności. W ramach kategorii materialnej badane są również ruchome obiekty dziedzictwa kultury określone w ustawie z 1972 r. o zabytkach i skarbach sztuki.
W dziedzinie niematerialnego dziedzictwa kultury zbadano rolę Sangeet Natak Akademi w ochronie niematerialnego dziedzictwa kultury Indii.
